Home sweet home.

W piątek nastąpił TEN dzień. Po prawie trzech tygodniach wyszłam ze szpitala. Miałam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony marzyłam o tym, by być w domu z bliskimi, z drugiej-byłam przerażona. Bałam się tego, że muszę wyjść do ludzi, że ktoś będzie na mnie patrzył, że mam pełno opatrunków, że będę robiła sobie zastrzyki, że sobie nie poradzę z tym wszystkim.
Nie jest jednak aż tak źle jak zakładałam. Staram się dawać sobie radę. Sama robię sobie zastrzyki w brzuch, zmieniam opatrunek po rurce tracheostomijnej, robię opatrunki na ręce. Staram się jeść i pić, choć jest to trudne. Wykonuję ćwiczenia neurologopedyczne. A jak opadnę z sił to po prostu pół dnia leżę w łóżku i leniuchuję. Wszyscy mówią, że po tak rozległej i skomplikowanej operacji wyglądam i funkcjonuję bardzo dobrze. Ja mam inne zdanie. Jestem zbyt niecierpliwa, chciałabym żeby wszystko od razu było super, a to niestety wymaga dużo czasu. Denerwuje mnie to, że niewyraźnie mówię, że ciężko mi się je, że jestem taka chuda, że wszędzie mam blizny, rany. Nie lubię na siebie patrzeć. Widać po mnie, że jestem zniszczona tymi chorobami.

Wszystko miało być inaczej. Miałam stać przy tablicy wśród gromadki uczniów, uśmiechać się, mówić. Planować ślub, szykować się do roli mamy. Najzwyczajniej w świecie realizować swoje marzenia i być szczęśliwa. Zamiast tego spędzam całe dnie w domu, obolała, zmęczona. Zamiast mówić bełkotam. Zamiast korzystać z młodości, szaleć na imprezach, ja siedzę na kanapie przed tv. Odstające kości chowam w szerokich dresach, a brak włosów zakrywam chustką. A jeszcze kilka miesięcy temu było tak dobrze i normalnie...

Może i użalam się nad sobą, ale po prostu zaczyna mnie to przerastać. To już ponad osiem lat ciagłej walki, stresu, strachu, niepewności. Nie tylko mnie to niszczy, moją rodzinę też. Wszyscy się zamartwiają. Niech ten pech w końcu mnie opuści.